مهراد توکلیان گل ناز دارم

گل ناز دارُم مه شوگارُم
( گل نازنینم ، ماه شب تارم)
بیو بیو که دلُم سیت تنگه
(بیا بیا که دلم برایت تنگ شده است)
ندونم تا کِی دلت چی سَنگه
(نمیدانم تا چه زمانی دلت همچون سنگ است)
بهار إوی با گل گندم
(بهار با شکوفه کردن گل های گندم آمد)
مو تِهنا با درد دل مَندُم
(من با درد دل تنها مانده ام)
ولم کردی با دلِ پُر دردُم
(رهایم کرده ای با دلی پر از درد)
دلم خینه دی ز حرفا مردم
(دلم از حرف های مردم خون شده)
گل ناز دارُم مه شوگارُم
( گل نازنینم ، ماه شب تارم)
بیو بیو که دلُم سیت تنگه
(بیا بیا که دلم برایت تنگ شده است)
ندونم تا کِی دلت چی سَنگه
(نمیدانم تا چه زمانی دلت همچون سنگ است)
تو گُدی که با بهار إیام سی چه پَ نیایی؟
(گفته بودی همزمان با فصل بهار می آیم پس چرا نمی آیی؟ )
حالا دیه باور ایکنم که تو بی وفایی
(حالا دیگر به بی وفایی تو پی برده ام)
ز ویرِت رَهدُم مَکُن وام چینو گلِ ناز دارُم
(از یادت رفته ام با من چنین نکن ای گل نازنینم)
بیو که بی تو دیه مَه رَهدِه ز ئی شُوگارُم
(بیا که بدون تو ، شب هایم بی مهتاب است)
گل ناز دارُم مه شوگارُم
( گل نازنینم ، ماه شب تارم)
بیو بیو که دلُم سیت تنگه
(بیا بیا که دلم برایت تنگ شده است)
ندونم تا کِی دلت چی سَنگه