ابراهیم حامدی کوچه نسترن

این حرفِ یه سربازه از غربت یه سنگر

یک نامه خون آلود از جبهه خاکستر

با بوسه به دستای مادرش شروع میشه

میدونه که این سنگر فردا زیرِ آتیشه

میگه اسم اون کوچه اسمِ من نشه مادر

اسمِ نسترن روشه چه اسمی از این بهتر

نسترن رو میشناسی اون دخترِ همسایه است

میخواستم عروست شه اما بعدِ آتش بس

برقِ چشم اون اینجا توی جبهه با من بود

اون دلیلِ جنگیدن اون معنی میهن بود

مادر نکنه یک وقت خونِ منو بفروشن

اونایی که بعد از من پوتینامو میپوشن

نگذاری که اسمِ من ابزار غضب باشه

خونِ من و همرزمام بازیچه شب باشه

نگذاری که اسمِ من باتوم بشه تو پهلو

یا تیرِ خلاصی شه تو صورت دانشجو

اونایی که اسمم رو با عربده میخونن

از بغضِ شبِ حمله یک قطره نمیدونن

اونا تو شب آتیش فکرِ جونشون بودن

رنگِ سفره هاشون بود خونِ صد تا مثلِ من

مادر نذار اسمِ من اسم کوچمون باشه

وقتی عشق نمیتونه توی کوچه پیدا شه

وقتی عشق به شلاق و حبس و توبه محکومه

ردِ پای بغضِ من روی نامه معلومه

یادِ منو پنهان کن تو اون دلِ پهناور

حتی عکسمو بردار از رو طاقچمون مادر